Groot Chatillon

Zondag 19 maart

Gisteren (zaterdag) zijn we merendeels aan het chillen geweest. Johan en ik hebben nog een poging gewaagd om een grote vis te vangen met een klein visje. De kleine visjes in de sloot sabbelde wel aan het broodhaakje maar beten niet door. Geen kleine vis, geen grote vis. Dan maar genieten van een parbootje in de zon.

Vandaag zijn we naar Groot Chatillon geweest, althans wat er nog van over is. Via de politie van Paranam hebben we een bootje met gids kunnen regelen.
Het er naar toe varen is al een avontuur. Met z’n vijven in een klein aluminium bootje over de grote Suriname rivier. We krijgen zwemvesten om voor de zekerheid.

Het regent. Gelukkig niet zo hard maar na een tijdje varen zijn we wel kledder. De overtocht zoals ik die vijftig jaar geleden dagelijks maakte duurt 15 minuten. Vijftien minuten terug in gedachte.
Suralco aan de overkant is niet veel meer. Geen grote schepen aangemeerd. Beetje triest.


De rivier is hier niet veel verandert. Nog steeds modderbruin. Varend langs de kant zie ik dezelfde begroeiing en af en toe een kleine opening waar je aan land kan gaan. Waarschijnlijk een kostgrondje.
We varen al een tijdje en opeens herken ik de walkant en de afgebrokkelde stijger. We kunnen daar helaas niet aanleggen. Te gevaarlijk.

De gids stuurt het bootje de inham in waar vroeger een speedboot lag in een boothuis. Die werd voor noodgevallen gebruikt. In die tijd was je in 5 minuten aan de overkant bij de dokter.
Nu alleen maar boomwortels in het water en een weggezakte kade.
We vinden een plekje om aan land te gaan. Waar eens een mooi grasveld lag zie je alleen nog maar bananenbomen, struiken en vergane planten. Het regent nog steeds. En bomen druppelen vrolijk mee.

Even verderop zien we de statige koningspalmen die er nog strak bijstaan. Het schelpenpad van "ons" huis naar de kade..….weg, verdwenen, opgeslokt !!. En dan zien we de resten van de eens zo mooie directiewoning. Alleen de stenen benedenverdieping staat er nog schots en scheef bij. De grote betonnen watertank naast de ruïne is nog redelijk intact. Te solide voor de terugwinnende natuur.

Er zijn hier meer mensen geweest getuige de vele lege flessen en afval. We lopen verder en de gids slaat met zijn kapmes een weg door de begroeiing. Eventuele slangen horen ons van verre aankomen en zijn dan snel verdwenen. Er zijn nog meer stenen fundamenten waaronder een kliniek van weleer.
We krijgen ook het sluisje te zien waar ik toen veel vis heb gevangen.

Het voelt vreemd. Een eens zo’n bruisende plantage totaal teruggepakt door de natuur. Hier hebben zo’n 400 mensen gewoond, gewerkt, geleefd. En enkelen zijn hier zelfs gestorven. De begraafplaats waar ze liggen is onherkenbaar overwoekerd.

We besluiten weer terug te gaan. Ik heb alles op film staan en neem weemoedig afscheid. Ik ben weer even thuis geweest en dat voelt goed.

Me lobbie Groot Chatillon. En nu ook Wieke, Gjilke en Johan.