Langa Tabiki

Dinsdag 14 maart,

Lange Tabbetje is ons einddoel. Maar er te komen blijkt toch wel een hele uitdaging.
Eerst naar Moengo en dan de dirtroad naar Langa Tabiki zoals de Surinamers het liefkozend noemen.
In deze omgeving wordt veel goud gewonnen en dat merk je aan de vele “Braziliaanse” dorpjes onderweg. Gjilke en Johan kunnen hun Spaans alvast even oefenen.

In het begin is de rode bauxietweg redelijk begaanbaar. Maar naar mate we dieper het oerwoud in rijden worden de uitdagingen talrijker. De te laat ontdekte gaten in de weg doen de auto kreunen. Wij kreunen driftig mee.
Na een lekke band, ontelbare bochten, nog meer gaten en walmen rode stof word ons optimisme eindelijk beloond. Daar is Lange Tabbetje in al zijn glorie, midden in de Commewijne rivier.

We bellen met Armand, de districtshoofd. Hij wil ons wel met de boot ophalen.
Aangekomen op het eiland moeten we ons eerst melden bij Kaptein Albert. Hij is de Marronbaas en geeft ons toestemming om op het eiland te verblijven.

Hopelijk wil iemand wel voor ons koken. Dat was mogelijk. Of we ook boodschappen hebben meegenomen.
Op het eiland is geen eten voor ons. Oeps, geen boodschappen meegenomen.
Geen probleem. We kunnen aan de overkant van de rivier wel boodschappen doen. Er wordt een boot geregeld om....jawel....bij een Chinees boodschappen te doen. We slaan voor 2 dagen eten in en geven dat aan de schoonmoeder van Crista, onze persoonlijk begeleidster.

Moeders gaat voor ons koken en ondertussen geeft Crista, een tenger jong creools meisje van 21 jaar, een rondleiding over het eiland. Er is hier zelfs een vliegveldje.
Moeders heeft het eten klaar. Rijst met komkommergroente en vis.
Het is een unieke ervaring. Met z'n viertjes voor het huis van moeders. Een bord eten op schoot en uitzicht over de Commewijne rivier. Hoe basic wil je het hebben.

Na het eten moet er in de rivier gebaad worden. De dames en Johan gaan via een trap de rivier in en wassen zich naast 2 badderende volslanke creoolse vrouwen. Ik blijf op het droge om foto's te maken van het spektakel. Gelukkig is er ook een douche in ons slaapverblijf, het "Dorpshotel". Ik maak daar later gretig gebruik van.

Ons nachtverblijf is heel basic. Kamertjes met heel dunne wandjes en vooroorlogse matrassen. De eerste kakkerlak is al gesignaleerd, door Johan gevangen en buiten het raam weer vrijgelaten.

We worden nog uitgenodigd om samen met de jeugd buiten te chillen, dammen of kaarten. Het koude Parbootje smaakt best en Johan verslaat een jonge Marron met dammen. Heerlijk om zo te worden opgenomen in de Marron gemeenschap.

We gaan slapen....ten minste, we proberen het. Twee matrassen op elkaar en Wieke en ik liggen in een holletje bij elkaar. Veel te warm. Het slapen wil niet echt.
Een nachtelijke liefdes-escapade van een stadse gast op de kamer naast Gjilke en Johan bezorgd wat humor in onze slaapgedrang.

Op de eerste verdieping van het dorpshotel is het plaatselijke radiostation op zwart gegaan, want 's nachts is er geen behoeft aan muziek. We vallen eindelijk in slaap.