Zwampe

Donderdag 16 maart

We hebben de dirtroad zonder pech overleeft en zijn nu in motel Margaretha op plantage Meerzorg beland. Weer met een bootje naar de overkant.
De wereld is hier totaal anders. Een kaarsrecht voetpad diep de plantage in. Links van het pad wonen Javanen en rechts Hindoestanen. Geïntegreerd maar toch apart.

Het is vijf uur in de middag. Het is 30 graden. Het is zover.
We gaan door de zwampe (spreek uit als: ssswooompe) naar het strand aan de Atlantische Oceaan om de reuze zeeschildpad te spotten.

Lieve mensen, wat we onderweg en ter plaatse hebben beleefd is onbeschrijfelijk. Toch ga ik het beschrijven en proberen jullie mee te nemen in ons avontuur waar we nog jaren met ongeloof over zullen praten. Voor wie het maar horen wil. Jullie zijn de eerste.

We stappen in de 2 kleine korjalen die bij het sluisje klaar liggen. Maximaal twee passagiers per boot om niet te veel diepgang te hebben. De zwampe is op sommige plekken erg ondiep.

We varen eerst door een recht kanaaltje naar het einde van de plantage. Daar varen ze de bootjes met een noodgang een ingevette houten helling op, stappen uit de boot en trekken/duwen de boot over het dijkje naar de ander kant....waar de zwampe begint. Het dijkje scheid het brakke water van de zwampe van het zoete in de plantage. Geniaal.

We varen zo’n 2 uur. Dwars door een moerasgebied met mangrove bebossing. Ongelooflijk mooie natuur. Veel vogels en vissen.
Gjilke en Johan zitten samen met de gids in het andere bootje. Af en toe varen ze langszij als de breedte van de vaargeul het toelaat. Het is nog licht en we filmen en fotograferen er op los.

En dan opeens gaan de motoren uit en horen we in de verte de branding van de zee. De zwampe houd plotseling op en 50 meter verder sta je met je voeten in het rulle zand over de Atlantische Oceaan te koekeloeren. Niet te filmen (wat we natuurlijk wel deden)

We lopen ongeveer een kilometer langs het hier en daar begroeide strand. Aangespoelde bomen ontwijkend, tot we bij een breed open stuk komen. We gaan zitten en eten de meegenomen maaltijd (nasi met kip) op. Het schemert al en de hemel is kraakhelder.

Hemeltje nog aan toe, wat is dit romantisch. Staren over de zee. Zoute wind in je gezicht en een mond vol nasi. We genieten.
Onze gids verkent alvast het strand verderop. We zien hem niet meer, zo donker is het al. Opeens doemt hij weer op en we moeten hem volgen. We mogen geen licht maken en als er een boomstam in de weg ligt tikt hij er op met een stok om ons te waarschuwen. We zien heel weinig. Onze gids gelukkig wel.

De spanning stijgt. Elk moment kan er een schildpad het strand opkomen. We zien al sporen van schildpadden die de vorige nacht hun eieren hebben gelegd.

En dan opeens. De gids ziet wat. Wij natuurlijk weer niet.
We moeten stil zijn en wachten. Na een tijdje besluit de reuze schildpad terug te gaan naar zee. Geen goed plekje gevonden om haar eieren te leggen. We mogen de schildpad zachtjes aanraken.

Wat een groot beest. Wel een meter lang en 70 cm breed. We zien nog een paar schildpadden aan land komen die vanwege de vele boomstronken niet verder kunnen en weer terug gaan naar zee. Later wellicht opnieuw proberen op een ander plekje. Wie zal het zeggen.


Er komt een tweede groep spotters aan met gidsen die het niet zo nauw nemen met de natuurregels.

We besluiten terug te gaan en komen op de terugweg een schildpad tegen die bezig is eieren te leggen. Helemaal in trance en totaal niet bang. We kijken vol emotie naar het natuurwonder. Honderdtwintig tot honderdvijftig eieren per nest. Ze doet het geweldig. Soms wel 4 eieren tegelijk. Ze is zo in trance dat we haar voorzichtig kunnen aanraken. Haar achtervinnen waarmee ze het nest heeft gegraven voelen zacht aan.

We laten haar met rust en gaan verder. Terug naar de bootjes. We komen nog een schildpad tegen die net klaar is met het leggen en het nest weer zorgvuldig dicht maakt. Wat een prachtige beesten.

De eieren kom over twee maanden uit. Eén op de 1000 kleintjes overleeft de lange weg naar de andere kant van de oceaan om 25 jaar later weer terug te komen op de plek waar ze geboren zijn. Wat kan de natuur toch wonderlijk zijn.

We zijn weer terug bij de bootjes. De onze liggen achteraan en we moeten ons er via boomstammen naar toe balanceren. Instappen en wegwezen. De zelfde weg terug, maar nu in het donker!

Bij één van de bootjes wil de motor niet starten. Gaskabel gebroken. Met kunst en vliegwerk krijgt de bootsman de zaak aan de praat. We sjezen met de zelfde snelheid weer terug. In het donker! De bootsmannen kennen de route op hun duimpje. Af en toe slaat de motor af en liggen we stil midden in het moeras met slangen en kaaimannen op de loer. Hoe spannend wil je het hebben.

Opeens neemt de boot van Gjilke en Johan een andere route. Onze bootsman geeft aan dat ze een kaaiman gaan vangen. Oké, dat willen we natuurlijk wel zien.

Nog geen 10 minuten later is het raak. Een jonge kaaiman mannetje van ongeveer 75 cm. Elastiekje om z'n bek en we mogen hem allemaal even vasthouden. Hij had goed gegeten gezien zijn ronde buikje. Daar zit je dan met een kaaiman op je schoot. We hebben hem maar niet opgegeten.
Het elastiekje wordt verwijderd en kaaitje verdwijnt direct onder water.

We gaan verder. Weer terug over het dijkje. Trekken en duwen en weer "thuis".
Het is half 1 in de morgen. We zitten nog even op ons motel balkonnetje na te genieten van ons avontuur.

Het slapen wil niet echt. Johan moet nog op kakkerlakken jacht.
En als we slapen dromen we van kaaimannen op schildpadden die eieren gooien naar bootsmannen in de ssswompe.

Met dank aan Mellerd en John, onze gids en bootsman.