Gravenstraat

Dinsdag 7 maart.

Dit keer ontbijt met z’n 4tjes. Johan en ik gaan daarna in de tuin op jacht naar sinaasappels en kokosnoten. De buit, één rijpe sinaasappel, hangt wat hoog in de boom. Dan maar aan de tak hangen zodat Johan er bij kan. Ga ik daar niet in een nest met rode mieren staan. Ik heb het geweten. Wat kunnen die krengen bijten.

Johan heeft een kokosnoot uit de boom weten te gooien. Heeft daar wel 3 andere kokosnoten voor nodig.
Weer terug bij het huisje begint het gevecht met de kokosnoot. De schil moet er af om bij de kokos te komen. Na 20 minuten slaan en trekken word de knoot aangevallen met een heus Zwitsers zakmes.
Uiteindelijk doet een groot keukenmes het laatste stukje schil verdwijnen. De kokos is lekker, zo ook het beetje melk dat er nog uit komt.

Even na twaalven gaan we naar Paramaribo. We moeten immers nog naar de boekenzaak die afgelopen zaterdag net voor onze neus dicht was gegaan. We weten nu wel een landkaart en ansichtkaarten te scoren. Daarna zijn we naar het onafhankelijkheidsplein gereden en o.a. het presidentiele paleis gefotografeerd. Bouterse is helaas niet thuis anders waren we op de thee gegaan. Dan maar wandelen langs het water en een drankje pakken bij een van de eettentjes aan het water.

Ik (Jan) moet nodig naar de WC. "Even verderop" wijst een vriendelijke Javaan.. 2 SRD (Surinaamse Dollar) kost het. Ik 2 SRD meenemen voor het wegwerken van de buikkramp. Kom je na 300 meter bij de toiletjuffrouw aan blijkt een grote boodschap 3 SRD te kosten. Dat heb ik niet bij me en terug lopen voor 1 SRD extra is geen optie. Daarvoor is de boodschap al te ver heen. Dan maar net doen alsof het een plasje is. Hang je boven een brilloze pot eindelijk te ontkrampen is er geen WC papier. Ja, dat heeft de WC juffrouw bij de ingang wel en die mag niets weten over de inmiddels versnelde boodschap. Heb ik gelukkig nog een zakdoekje in mijn broekzak. Daar moet ik het maar mee doen. Opgelucht betaal ik de juffrouw 2 SRD.
Nee, nee, u bent afgegaan en dat is 3 SRD”. Afgegaan? Ja daar leek het wel op maar hoe wist zij dat.
Meneer….afgaan is 3 SRD”. Ik snap het. Afgaan is poepen voor Surinamers. Ik beloofde haar terug te komen met de extra SRD.

We besluiten een kijkje te gaan nemen bij mijn vroegere ULO school in de Gravenstraat. We zijn toch al in de buurt en Gjilke wil graag wat meer weten over mijn Surinaamse roots. De grotendeels houten school is er nog. In 50 jaar niets veranderd. Wonderbaarlijk.
Er zijn geen leerlingen maar wel een bewaker die ons toestemming geeft de school van binnen te bekijken.
Van binnen is een groot woord want alles is open om enigszins de tempratuur in de lokalen te drukken. We gaan naar de eerste verdieping waar mijn lokaal zou moeten zijn. Geen steek veranderd. Onwerkelijk allemaal.

Deze school telde in 1969 zo’n 800 leerlingen. 799 gekleurd en één Bakra. En dat was ik.
Niet erg want ik was toch al zwart van binnen. In dat jaar was er ook een lerarenstaking. Drie maanden extra vakantie daar hoorde je mij niet over klagen. Een jaar later was ik terug in Nederland. Toen op de MAVO.

We volgen weer de Gravenstraat, want niet veel verder moet ik gewoond hebben. Bij de kerk van het Leger de Heils. Na een kilometer (50 jaar geleden leek het veel verder) komen we aan bij de zaal van korps Paramaribo. We mogen binnen kijken en het ziet er net zo uit als toen. Alleen de stoeltjes voor de kerkgangers zijn wat luxer geworden en er is een geluidsinstallatie voor denk ik de hardhorende broeders en zusters. Want zo groot is de zaal nou ook weer niet.


Naast de korpszaal staat nog steeds Huize Elim waar ik toen boven woonde samen met mijn moeder. Nu volledig afgeschermd met een stevig traliewerk om de boefjes buiten te houden. Jammer genoeg is de majoor niet thuis. Wel via de telefoon even gesproken en beloofd dat we zondag weer langs zouden komen voor de samenkomst (kerkdienst).

Verderop in de Gravenstraat waar vroeger het hoofdkwartier van het Surinaamse Leger des Heils gevestigd was, is nu en kindertehuis van het heilsleger. De oude woning waar we toen ook even hebben gewoond staat er nog maar is nu omringd door nieuwe gebouwen. Ook hier kunnen we jammer genoeg niet even binnen kijken. Dat hebben we nog tegoed op zondag.

Tenslotte hebben we heerlijk gegeten bij Zus&Zo tegenover de Palmentuin. Een passende afsluiting van een enerverende dag.