Op reis naar Domburg

Donderdag 2 maart,

Na een vlucht van 9 uur zijn we veilig op Zanderij geland. De Surinaamse douane doet zijn werk grondig waardoor we zeker een uur in de wachtrij staan voordat we de koffers kunnen ophalen.

In een hoekje van het vliegveld staat onze autoverhuurder te wachten om een splinternieuwe Subaru (we hadden op een KIA Picanto gerekend) aan ons af te leveren. Zo van de dealer....het plastic zit nog om de stoelen en achterbank.
Stuur aan de rechterkant om links te kunnen rijden. De ruitenwissers aan de "verkeerde" kant van het stuur. Achteropkomen verkeer maar denken dat ik rechtsaf wil slaan als ik de ruitenwissers aan doe.
En dan ook nog een automaat. Rechts gelukkig het gaspedaal, dat was bekend. Maar de middelste pedaal is geen koppeling maar een rem. Dat moet je vooral aan mijn linkervoet vertellen want die is gewend te koppelen. Resultaat af en toe een noodstop als die denkt te moeten koppelen. Hoor ik naast me een gigantische kreun van Wieke als ze voor de zoveelste keer hard in de veiligheidsriem word gedrukt. Sorry lieverd was het dan weer.

Maar goed. Het is al donker als we in de nieuwe Subaru op weg gaan naar de 10e straat in Domburg.
Ergens weet ik dat we na 15 km rechts af moeten..... naar Paranam, de plaats waar ik 50 jaar geleden op de lagere school zat. Nergens bewegwijzering, nada noppes. Tja dan maar op gevoel en mijn gevoel zegd dat we het maar eens moeten vragen. “Eeeeh man, is dit de weg naar Paranam”. Drie kroeskopjes zeggen van wel.
Weer de ruitenwissers aan in plaats van knipperlicht naar rechts. “Eeeh man, je moet je richting aangeven” zeggen de kroesjes in koor. Gelukkig stopt de achteropkomende auto om de Hollandse Bakra voorrang te geven. De weg naar Paranam is ingeslagen.

Nou hard rijden is er niet bij. Om de honderd meter (althans zo lijkt het) een dikke drempel in de weg en als dat niet genoeg is.... grote gaten in de weg die je Hollandse snelheid wel doet temperen.
In de verte doemt veel licht op. Dat moet Paranam wel zijn. Weer vragen aan een zittende kroeskop. Doorrijden en dan linksaf was het advies.

Na een noodbrug van 3 meter breed (de originele brug was door de regen weggeslagen) komen we aan bij een supermarkt. Even vragen waar de 10e straat is. De chinees achter de toonbank brabbelt iets van “taalfdestraat”. Nee, ik moet niet naar de twaalfde maar de 10e straat. “Ja, ja, de taalfdestraat, lechtuit”.
Nou dat schiet dus niet op. Buiten op een brommer een Javaanse jongen aangeschoten (niet letterlijk hoor). Die weet me te vertellen dat we nu bij de 12e straat zijn en verderop de 10e zullen tegenkomen.

Hup, weer snel in de auto, op naar de 10e. En ja hoor daar is de 10e straat.
Nu nog het huis zoeken. Want huisnummers kennen ze niet in Domburg. Toch maar weer even vragen aan een aantal Javaanse mannen in een klein winkeltje. De foto van het huis en de eigenaar is genoeg. Derde woning links, dat moet het zijn. En het is zo.

Nu nog de sleutel. Die heeft de buurman wel. Eerst het grote schuifhek aan de zandweg open, Toen 2 hangsloten van een hek om de veranda te ontsluiten en tenslotte 2x het slot omdraaien om de voordeur open te krijgen.

De buurman en ik staan binnen en ik bewonder. Na wat uitleg over lichtknopjes, Wi-Fi code en nog meer sloten gaat de buurman tevreden naar huis.
Wieke en ik staan samen met de koffers midden in de kamer. Gisteren nog in het gure en winderige Nederland, vandaag in het zwoele Domburg.

Het kan niet beter.