De Postboot

Vrijdag 10 maart,

Het is vroeg. Heeeeel vroeg. De wekker is onverbiddelijk en gaat kraaiend af om 5 uur. We moeten immers om 7 uur bij de SMS kade zijn om de postboot naar de plantages in Commewijne niet te missen.
Slaperig smeren we wat broodjes en de koffie doet zijn werk. Het is rustig op de weg. De bussen zitten vol met mensen die naar hun werk gaan. In Paramaribo kunnen we eindelijk zonder halsbrekende toeren een voor ons bijna onneembaar kruispunt oversteken naar rechts.
Het is half zeven en we zijn ruim op tijd om nog even wat geld te pinnen. Bij de kade zitten 2 vriendelijke creoolse wachters buiten hun kantoortje. Binnen is het te warm.

Ik vraag ze beide waar de postboot ligt aangemeerd. De grootste staat op en belt de directrice op de 1e verdieping van het kleine kantoorgebouwtje. Wat heen en weer gepraat en de goede man kijkt ons aan en zegt: “Meneer, de postboot gaat vandaag niet. Geen post en geen passagiers”.
We kijken elkaar beteuterd aan en het dringt nog niet helemaal door. Hoezo geen passagiers. WIJ zijn er toch. “Nee meneer” roept de directrice van vanaf het balkonnetje, “Zondag gaat de postboot weer”. Dat was het dus.

We kunnen niet eens boos worden en gooien onze agenda om. De grote markt. Daar zouden we ook nog een keer heen. Waarom nu niet.
We vragen een voorbij lopende creoolse sjappie waar de grote markt is. Hij weet dat wel.
Wiegend stelt hij voor om mee te rijden en ons zo naar de grote markt te dirigeren . En ook wist hij wel een goedkoop plekje waar we de auto veilig konden stallen.

We draaien alle ramen open want sjappie had hem flink zitten. Wellicht met een snuifje want hij was behoorlijk actief. Toch is hij te laat om aan te geven dat we rechts af moeten voor de goedkope parking. Nou hij weet er nog wel eentje. Een straat verderop is het raak. Een gratis plekje zo vrij als een vogeltje.

Sjappie drentelt voor ons uit en kijkt geregeld achterom of we hem nog volgen. Bij de markt krijgt hij op zijn verzoek een pakje sigaretten. Nou dat had hij wel verdient en neemt wel 10 keer afscheid van ons…..op verschillende plaatsen van de markt.

De grote markt is een wonderbaarlijk stukje Paramaribo. Werkelijk alles wat je hier in Suriname kunt eten is daar te koop. En een bedrijvigheid!! Zo vroeg op de morgen. Het is nog niet eens licht.
Een vegende man attendeert mij er op dat ik mijn zakken dicht moet knopen. Moet het de zakkenrollers niet te makkelijk maken. De aangekondigde zakkenrollers hebben we trouwens niet gezien. Zeker te vroeg voor de boefjes.

We kopen nog wat fruit en vermaken ons met het kijken naar de marktkraampjes en -mensen.
Buiten op straat is het een drukte van belang. In- en uitstappende reizigers bij de tientallen busjes op het plein voor de markt.
Bij de Waag pakken we nog even een toilet, want zo nu en dan moet je ontwateren of in mijn geval, weer even afgaan. Dit keer zonder krampjes.

Kort na de middag gaan we Gjilke haar verjaardagscadeau ophalen bij de PhotoShop op het kerkplein, vlak bij het postkantoor. Ze weet nog niet wat het is. Standvastig heb ik de afgelopen weken haar nieuwsgierigheid weten te weerstaan. Dat is best moeilijk met zo’n slimme dochter.

Het cadeau is een fotosessie in Surinaamse klederdracht. Een verkleedpartij in een kantoortje achteraf met een verbluffend resultaat.
Gjilke als een creoolse vrouw in een kleurrijke Koto en Angisa (hoofddoek) , Johan als een trotse Marron in een wenteldoek en wandelstok om aan te geven dat hij heel belangrijk is.

Jan…. hadden de dames besloten…. kon wel als indiaan en Wieke ging voor een onschuldige Hindoestaanse vrouw in een diep rode Sari.

Het is feest bij 36 graden binnenwarmte.