Toegift

Donderdag 30 maart.

Toch nog wat beleefd!!

We zijn mooi op tijd op het vliegveld. Ik probeer nog ergens een gaatje te vinden om gratis te parkeren. Mijn Hollandse zuinigheid wordt niet beloond. Dan maar betaald parkeren, 7,5 Srd. Ik krijg een bonnetje en mag van de lieve parkeerdame doorrijden.
Helaas geen parkeerplekje dicht bij de ingang. Dan maar 50 meter door het zand. Daar zijn de wieltjes van onze koffers niet blij mee.

Het lukt ons zonder ongelukken in de vertrekhal te komen. De airco doet zijn werk en we vergeten even de warmte buiten. Het is nog niet druk en hebben al snel de koffers ingecheckt. We moeten nog wel even 3 kilo van onze handbagage overhevelen. Dan de laptop maar in de grote koffer, moet genoeg zijn. En dat is het. Die halve kilo nog te zwaar wordt door de vingers gezien.

We gaan nog niet door de douane. Tijd genoeg om nog even buiten te zitten en de saté en baka bana op te eten die we onderweg bij een warung hebben gekocht van onze laatste Srd's.

Het is net hello good by. Tranen bij het afscheid en opgeluchte gezichten, eindelijk weer naar huis. Nou, wij willen nog wel even blijven.
De rij met instappers gaat stapvoets naar de bagagecontrole. Als de rij bijna weg is sluiten we aan. De controle is grondig en Wieke wordt gefouilleerd. Niets gevonden natuurlijk.
Wel vervelend....elke keer weer je schoenen uit en dan weer aan en veters strikken zonder stoel. Zo lenig ben ik nou ook niet meer.

We horen de omroep mijn naam noemen. Moet me melden bij de gate. Er staat een meneer op me te wachten. "Goede dag meneer Dros, luchthavenpolitie. De scanner heeft onregelmatigheden in uw bagage aangetroffen. Wilt u even meekomen.". En mijn paspoort wordt ingenomen.

Oké, dat is nieuw. Nog nooit meegemaakt. Ben benieuwd wat die onregelmatigheden dan wel zijn. Ik wordt naar een kamertje zonder ramen gebracht en moet daar wachten.

Het duurt even en een collega agent onderzoekt mijn koffer. Haalt twee rond verpakte objecten er uit. Zeer verdacht zou je denken. Zouden wel eens plakjes coca kunnen zijn.
Nou wellicht gemaakt door een verlichte kunstenares maar zeker geen ingekoekt snuifmeel. Gewoon twee massief rondhouten schilderkunststukken van Lola Ankarapi uit het dorpje Tepu.

Het is in orde en ik mag gaan. Aardige lui die agenten.
Wieke staat me op te wachten en we kunnen meteen instappen. Helaas nog niet wegwezen. Iets met de belading van koffers. Zeker die verdachte rode koffer van mij die er nog bij moet.

Ondertussen hangen we in de lucht en de eerste maaltijd dient zich aan. Kip met rijst en kousenband. Waar heb ik dat eerder gegeten.
Nog 7 uurtjes en Nederland lacht ons weer toe.

Nu hou ik echt op.