Joden Savanne

Woensdag 8 maart,

We beginnen de dag op z’n Surinaams. Ruuuuustig, don’t worry, be happy.
Na het ontbijt gaan we op weg naar Paranam. Opnieuw naar mijn lagere school. Maar nu met Gjilke en Johan er bij. We moeten er wel voor 1 uur zijn anders lopen we de leerlingen en leraren mis. De schooltijden in Suriname zijn van half acht tot één uur. Zeg maar een tropenrooster.

Eerst even kijken bij de aanlegsteiger die er niet meer is. We lopen door tot aan het hek met het verboden toegang bordje. Het hek zit niet op slot en wij durven verder te gaan. We zien een grote stalen aanlegsteiger met 2 aangelijnde kotters.

Ik zwaai naar één van de bemanningsleden en vraag hem of we foto’s mogen maken. Hij komt naar ons toe en geeft nadat we het verhaal van 50 jaar geleden hebben verteld toestemming. “Wel vlug hoor anders wordt de baas boos”. Wij snel foto’s maken voordat de baas achter ons aankomt.

We lopen het steigerpad weer af en komen na 50 meter weer uit bij het politiebureau van Paranam. Het begint te regenen en we gaan snel naar binnen. De agent en agente in strakke politiepakjes denken dat we aangifte komen doen. Niet dus. Wel een verhaal over de verdwenen steiger, de tijd dat Groot Chatillon nog groot was en dat we er nog wel een keertje willen rond kijken. We hebben een bootsman nodig met een kapmes. Zij weten wel iemand en we krijgen een telefoonnummer.

De regen is ondertussen een hoosbui geworden en we zijn blij dat we onder het politieafdakje staan en later zitten want de stortbui heeft geen zijn te minderen. Daar zitten we dan met z’n 4tjes op een politiebankje en we hebben niets gedaan, helemaal onschuldig.

Na anderhalf uur wagen we het er op om de 50 meter naar de auto te overbruggen. We worden zeiknat van de warme regen. Een stel Surinamers bij een huisje roepen “zeker Hollanders”. Ja, die zijn zo gek om in de regen te lopen.

We rijden naar de lagere school en hopen nog de leerlingen en leraren aan te treffen.
Gelukkig, het hoofd van de school en een aantal schuilende leerlingen zijn nog op school. Op de gang voor de lokalen staat het water tot aan de enkels. Natte voeten dus.

De creoolse directrice is een kordate maar vriendelijke vouw die de wind er behoorlijk onder heeft. Vanaf haar kantoordeur geeft ze aanwijzingen aan leerkrachten en leerlingen en ondertussen hoort ze het verhaal aan van die ene Bakra die 50 jaar geleden op deze school heeft gezeten.
Ze kan er niet over meepraten omdat ze toen nog niet geboren was. Da’s nou jammer.

Weer in de auto besluiten we eerst wat te gaan eten in het “centrum” van Paranam. De Warung heeft lekkere Baka Bana, cassave kroket en saté. Wel weer scherp aan de tong.
Na het eten gaan we op zoek naar de ingestorte brug over de Surinamerivier die ons naar Joden Savanne moet brengen. Het verhaal is dat er één dag voor de opening van de nieuwe brug een schip tegen is gevaren waardoor een gedeelte van de brug instortte. Geen feestje dus de volgenden dag.
De eigenaar van het schip heeft nooit voor de schade betaald omdat hij een goede advocaat had. Sindsdien ligt de brug er gebroken bij.

Geen nood. Ze hebben een paar kilometer verder gewoon weer een nieuwe stalen brug gebouwd. Kunnen we toch naar de overkant. Nu per auto naar Joden Savanne. Vroeger kon je er alleen per boot komen. Toch gek als je er na zoveel tijd weer terug komt. Het ziet er netjes uit en je kunt nu op verschillende borden lezen wat de geschiedenis was van de Joodse gemeenschap daar. Indrukwekkend.

We lopen nog wat rond, bezoeken de bron van de eeuwige jeugd en zien een familie kapucijnen aapjes speels door de bomen vliegen.
Het is laat. Tijd om weer aar huis te gaan.